“Bu Elbise Bir Dua” — Buse Ilgaz’ın Sessiz Çığlığı

Fashion Week Atlas Organizasyonu’nda kırmızı bir elbiseyle podyuma çıkan Buse Ilgaz, o gece yalnızca bir defilede yürümüyor; tasarımcı Ayşe Kekik’in kalbinden süzülen bir duayı milyonların vicdanına taşıyordu.

Ayşe Kekik imzasını taşıyan bu özel elbise, bir modanın değil, bir vicdanın hikayesiydi. Göğüs kısmındaki Filistin bayrağı motifleri ve ortasındaki kalp detayı, gecenin en anlamlı sembolü olarak hafızalara kazındı. O kalp, bir hayalden değil; acıyla yoğrulmuş bir insanlığın yüreğinden doğmuştu.

Kırmızı, dökülen kanı…
Siyah, derin acıyı…
Yeşil, tükenmeyen umudu…
Beyaz ise, masumiyetin suskun yüzünü anlatıyordu.

Işıkların altında bir model değil, kalbiyle yürüyen bir kadın vardı o gece sahnede. Buse Ilgaz, güzelliğini değil; insanlığın utancını taşıdı podyuma.

Defile sonrası duygularını güçlükle dile getiren Ilgaz, titreyen bir sesle şöyle konuştu:

“O podyumda yürürken gözümün önünden Filistinli çocuklar ve anneler gitmedi.
Her adımda bir annenin çığlığı, bir çocuğun sessiz bakışı vardı.
Bu elbise, onların sesi olsun istedim.
Çünkü moda sadece güzelliği değil, insanlığın utancını da taşıyabilmeli.”

Bu sözlerle birlikte salonda sessizlik hâkim oldu. Alkışlar, bu kez yalnızca zarafete değil; duyarlılığa geldi.

Ayşe Kekik’in iki gün gibi kısa bir sürede tamamladığı elbise, ay ışığı sateninden dikildi. Kumaşın her katmanında bir anlam gizliydi. Kekik, tasarım sürecini şöyle anlattı:

“Her dikişte bir çığlığın yankısı vardı.
Kırmızı, sadece kumaşın değil, insanların utancının rengiydi.
Bu bir elbise değil, bir dua…
Her ilmeğiyle sessizliğin içinden yükselen bir barış çağrısı.”

Kekik’in ruhundan doğan bu dua, Buse Ilgaz’ın kalbinde yankı buldu. O gece, bir moda haftasında ışıklar yanarken, evrensel bir sessizlik içinden vicdanın sesi yükseldi.

Kırmızının ateşinde, siyahın gölgesinde, yeşilin umudunda bir yürüyüş…
Bir farkındalığın adıydı bu.

Çünkü bazen bir elbise;
bir sözden, bir manşetten, bir bildiriden çok daha fazlasını anlatır.

Ve o gece, podyumda bir kadın vardı…
Sessizdi.
Ama sessizliğiyle dünyanın vicdanına dokunuyordu.